Familiediner

Ik zit met de familie van mijn vaders kant Italiaans te eten. Als de pasta en pizza op tafel worden gediend, gaat het gesprek over de ouders van mijn oma. Ik weet eigenlijk niks over hen, behalve dat ze in Enkhuizen en Volendam hebben gewoond. 

‘Ze waren allebei basisschoolleraar, mijn vader heeft het zelfs nog tot directeur geschopt’, vertelt mijn oma.

‘Romantisch’, zeg ik.

Mijn oma kijkt me niet begrijpend aan.

‘Ja, dat is toch romantisch, met z’n tweetjes lesgeven op een basisschool in Enkhuizen?’ zeg ik terwijl ik de tafel rondkijk.

Ik zie het wel voor me. Oud-Hollands vissersdorp, oud-Hollands basisschooltje en een kussend peper en zout stel op tafel. Sprookjesachtig toch?

Erg veel instemming krijg ik niet, van mijn oma nog het minst. 

‘Nou, zo romantisch was het niet hoor’, antwoordde mijn oma, ‘toen ze gingen trouwen moest mijn moeder van de wet stoppen met werken en voor de kinderen zorgen.’

‘Nee, dat klinkt inderdaad minder romantisch…’

‘Ja, dat was in die tijd gewoon zo.’

‘Maar dus ook echt wettelijk verboden?’ Vraag ik nog naïef. 

‘Jazeker’ 

De Tweede Wereldoorlog en de daaropvolgende wederopbouw boden wel een uitkomst. Wanhopige tijden vragen om wanhopige oplossingen, dus kon mijn overgrootoma als getrouwde vrouw toch vaak invallen. Volgens mijn oma vond haar moeder die wet sowieso BELACHELIJK.

In de auto terug heb ik het met mijn vader nog een keer over:

‘Interessante verhalen hoor pap’, zeg ik.

‘Ja, en dat was helemaal nog niet zo lang geleden’, antwoordt hij.

Het is even stil.

De Tesla waar we inzitten ruist geluidloos verder over de snelweg. 

Tijden veranderen. 

Illustratie: Marjan Krijgsheld

Afgebeeld: Corrie Raats (Oma van Iwan Raats) met haar ouders