Don’t worry about a thing

Mijn zusje en ik zijn aangekomen op ons surfkamp. Na een korte omschakeling van familievakantie naar studentensurfkamp, vooral de gore drankjes zijn weer even wennen, beginnen we aan onze surflessen. 

Na een paar dagen begin ik de basics onder de knie te krijgen. Ik ga zelfverzekerder op mijn plank staan en pak veel golven. Na een tijdje beaamt mijn leraar dat het goed gaat en dat ik maar eens wat verder naar achteren moet peddelen. 

‘Daar kan je ongebroken golven proberen te pakken.’

Op zich leuk om te horen, maar vandaag was niet de perfecte dag. We zaten ongeveer op dag vier van het surfkamp en de opeenstapeling van in een tent slapen, gesnurk en lawaai van andere kampbewoners begonnen mij parten te spelen. Toch begin ik moedig aan de tocht naar achteren. 

Als ik eindelijk in de line-up lig, zijn mijn armen dood van het peddelen. Ik ben moe, heb dus slecht geslapen en heb het koud. En, om het er nog even in te wrijven, liggen er naast mij vier hele mooie Portugese(?) meisjes te surfen.

Zij liggen op vrolijk gekleurde planken, hebben geen wetsuit aan en kletsen in vrolijk Portugees met elkaar. Ik lig op een saai grijs board met een lelijk wetsuit aan en een bek vol zeewater.

Ik zucht,

‘Hoe lang zou het duren voor ik er zo bij lig?’

‘Hoe goed zou ik moeten kunnen surfen voordat ze mij zien staan?’

‘Moesten zeelui zich zo hebben gevoeld toen ze zeemeerminnen begonnen te zien?’

Ik kijk nog even hoe ze moeiteloos golf na golf pakken en daarna dansend op hun board door de golven snijden. Als mijn gestaar een beetje te creepy wordt, focus ik me maar weer op datgene wat ik aan het doen ben.

‘Oke, nog een golf en dan lekker het strand op,’ motiveer ik mezelf. 

Wonder boven wonder lig ik perfect. Ik peddel moeiteloos de golf in en ride ik ‘m relaxed het strand op. Lachend kom ik het water uit. Ik geef mijn leraar een high-five en praat enthousiast tegen mijn zusje aan. Heel even kijk ik nog om, hopend dat die Portugese meisjes het hadden gezien. Maar helaas… Ze zijn alweer uit het zicht verdwenen. 

Misschien komt dat er op een dag ook nog bij.

Illustratie: Marjan Krijgsheld