Fantastisch

Altijd als ik op een leuke nieuwe plek ben, ga ik fantaseren hoe mijn leven er hier had uitgezien. Afgelopen vrijdag was het weer zover. Ik ben met de familie op doorreis naar de Costa Brava en we slapen een nacht in Perpignan, Frankrijk.

We komen in de avond aan en in de lobby van het hotel drink ik nog een biertje met mijn opa en zusje. Tenminste, mijn opa drinkt een biertje en mijn zusje en ik delen er een.

Opa: ‘Wat zijn jullie voor mietjes?’

‘Tsja, andere generatie opa’, antwoorden wij.

(Gelukkig maar), denk ik er ook nog bij.

We drinken Cap D’ona Blond bier. Gebrouwen in de streek en ook nog eens glutenvrij. Glutenvrij omdat dat simpelweg lekkerder is. Dat zijn gelijk wat bonuspunten voor deze generatie.

Mijn opa waagt zich er niet aan en drinkt Heineken. Wel geeft hij later heel eerlijk toe dat ons bier lekkerder is.

De volgende ochtend struinen we wat door de stad en het fantaseren kan beginnen. Bij de lokale makelaar zie ik dat je voor € 530,- een appartement van 50m² kan huren, niet slecht. Zeker niet als je Amsterdam en Londen gewend bent.

Perpignan is niet al te groot, ±100.000 inwoners. Vergelijkbaar met het knusse Amstelveen…

Er zijn veel theaters en kleine bioscoopjes wat erg belangrijk is voor mijn inner gymnasiastje.
Ook is het dichtbij het strand, niet zomaar een strand maar een prachtig stukje Middellandse zee. Top. En mijn favoriete boom, de plataan, is goed vertegenwoordigd.

Ik zie het al helemaal zitten.

Even later ga ik daadwerkelijk even zitten. Onder de platanen, op het franse marktje en tegenover het cultuurbioscoopje kijk ik wat rond.

Hier had ik dan met mijn vrienden glutenvrij bier gedronken. Onder die boom had ik lopen tongen met een vriendinnetje en in de deuringang van dat huis had ik ruzie gehad met mijn ouders voordat ik een lang weekend wegbleef.

Mijn opa komt naast me zitten en zegt: ‘Mooi stadje hè.’

‘Ja‘, antwoord ik.

Daar kan geen generatiekloof tegenop.

Illustratie: Marjan Krijgsheld