De tweede keer kom ik gewapend met een payslip binnen.
‘Oh that’s great, let me grab your file and we can get started.’ zegt de baliemedewerker.
Ze opent een vaag uitpuilend kastje en begint te zoeken. Het duurt even, en na een tijdje kijkt ze voorzichtig mijn kant op. Er wordt een collega bijgehaald en druk fluisterend zoeken ze verder. Als alles is omgespit staat ze op. Ze strijkt haar rok recht, laat een zucht gaan en loopt naar me toe.
‘We are so sorry, a colleague must have thrown your application out by accident as it was unfinished. Apologies…’
De machtsverhoudingen lagen nu anders dan tijdens mijn eerste bezoekje, en daar genoot ik stiekem wel een beetje van. Daarnaast had ik ook wel het een en ander opgepikt gedurende de vier jaar dat ik hier woon.
‘Oh that’s truly unfortunate… Don’t you keep electronic files alongside the paper ones?’
‘No, unfortunately not.’
‘Oh, strange. That might really be something to look into going forward.’
Ze kijkt me vuil aan.
‘Yes, we will definitely take that on board.’
Dit keer heb ik mijn andere documenten niet bij me, dus kan ik het formulier niet opnieuw invullen.
‘You are going to have to come back with all your documents. Again, our sincere apologies.’
Een paar dagen later loop ik voor de derde keer naar binnen. Driemaal blijkt dan toch echt scheepsrecht en kan ik het formulier eindelijk volledig invullen.
Na nog een paar dagen wachten krijg ik een bevestiging per mail van mijn inschrijven. Twee uur daarna popt er nog een berichtje in mijn inbox: een cafeetje waar ik maanden geleden had gesolliciteerd wil mij toch wel hebben.
Toeval? Of moest het één gebeuren voor het ander?
Illustratie: Marjan Krijgsheld met Canva AI
columnsiwan.com 
Plaats een reactie